top of page

شعار “ ایران مال ایرانی است” شعار ناسیونال فاشیستی است!


 

شعار “ ایران ما ایرانی است” شعار ناسیونال فاشیستی است!

هما ارجمند




  اخیرا جریانات راست و سلطنت‌طلب، یعنی ناسیونال فاشیست های ایرانی،  شعار «ایران ما ایرانی است» را نقل مجلس شان کرده اند. این یک شعار فاشیستی و خطرناک است. در امتداد رشد فاشسیسم در اروپا و‌آمریکا، ناسیونال فاشیست های ایرانی نیز دم درآورده اند. این شعار متعلق به همان جنبش است و بغایت ناسیونالیستی، ضد عرب و ضدافغانستانی و نفرت پراکنانه است. ضد انسانی است. نفرت و خصومت را در جامعه در میان مردم بر مبنای ملیت، زبان و نژاد رواج می دهد. بی رحمی و قصاوت را  در میان دسته ها و افراد ضد افغان و عرب  تشدید می کند. 

 نژادپرستان را بجان پناهندگان و آوارگان می اندازد. آنانی که با قدرت گرفتن طالبان در افغانستان از ترس جان خود و فرزندانشان به مرز های ایران، ازبکستان، پاکستان و تاجیکستان فرار کردند، اما بر سر مرز ها با تهدید ،خشونت و گرسنگی رو برو شدند و با زور اسلحه به افغانستان باز پس فرستاده شدند. آن معدود کسانی که توانستند خود را به ایران برسانند، با  دسته ها  و افراد راسیست ضد افغان مواجه شده اند. این پناهندگان بخت برگشته را آدم کش و متجاوز می خوانند؛ داستان های دروغ و پلید درباره آنها رواج می دهند؛ بطور مثال می گویند: «به زنان ایرانی با چماق تجاوز می کنند.» کار به جائی رسیده که جنایات سپاه و بسیج در “خیزش  انقلابی زن، زندگی، آزادی” را به پناهندگان افغانستان و عراق نسبت می دهند. روایت دروغینی که می کوشند رواج دهند اینست: «جمهوری اسلامی، مرزهای ایران را به روی مردم افغانستان و‌عراق باز گذاشته و تعداد بیشماری از آنان را در سپاه و بسیج به قصد کشتن مبارزین خیزش انقلابی و تیر اندازی مستقیم به تظاهرکنندگان استخدام کرده بود و پس از سرکوب این خیزش، فورا آنان را به شهروندی پذیرفتد 

اما براستی هدف  طراحان شعار «ایران مال ایرانی است» و‌ نسبت دادن این جنایات به پناهندگان افغانستان و عراق چیست؟ چرا جانیان سپاه و بسیج را تطهیر می کنند؟  

مدافعان این شعار  با وقاحت تمام می گویند: «افراد سپاه و‌بسیج ایرانی هستند و هرگز حاضر به کشتن هم وطن خود نخواهند بود.» (انگار مردم حافظه شان را به این سرعت از دست داده اند! کشتارها و قتل عام های رژیم را گویی بفراموشی سپرده اند.) در پروژه رژیم‌چنج‌ شان به ارتش، سپاه، بسیج‌ و سازمان امنیت نیاز مبرم دارند. اینها با ارتش و سپاه و تمام قدرت سرکوب جمهوری اسلامی مشکلی ندارند، لازمش دارند. با هم برادر و خواهرند. اما برای فریب در دفاع شان از ارتش و سپاه توجیه دفاع از مرزهای ایران را بر می شمرند.

مدافعین شعار “ایران مال ایرانی است “ همان کسانی هستند که ناظر یک نسل کشی عظیم علیه مردم فلسطین توسط اسرائیل اشغالگر برای مدت یکسال هستند ولی هنوز زیر پرچم‌‌اسرائیل هورا می کشند و امیدشان به تهاجم اسرائیل به ایران برای رسیدن به دولت مطلوبشان است. برایشان کشتار وسیع مردم در صورت بسط و توسعه  جنگ به ایران اصلا مهم نیست.  اینکه این تهاجم شیرازه کشور را از هم خواهد پاشید هم اهمیتی ندارد.

 

 ما نیروهای چپ‌ و کمونیست باید این شعار راسیستی و ضد مهاجر که قرار است جاده صاف کن رژیم چنج باشد را با شعار «آزادی، برابری، عدالت و رفاه همگانی» جاگزین کنیم. این شعاری است که زیر آب سلطنت طلبان فاشست را می زند و ابزار موثری است برای اقناع و بیان اهداف سیاسی و ارتقا آگاهی سیاسی. باید بکوشیم این شعار را به گفتمان عمومی بدل کنیم. 

 معنای باز این مفاهیم چیست؟

آزادی:

آزادی یعنی رهایی کامل از قدرت و حاکمیت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی. آزادی یعنی رهایی از کلیه روابط، مناسبات و نهادهای اسارت‌آور و سرکوبگر. آزادی یعنی رهایی از کار مزدی، رهایی از سرکوب، رهایی از بیحقوقی سیاسی و انقیاد فرهنگی.

برابری:

  برابری به معنای نه فقط برابری حقوقی و قانونی همه شهروندان، صرف نظر از جنسیت، ملیت، قوم و نژاد بلکه برابری واقعی است یعنی برابری در امکانات مادی، در دسترسی به ابزارهای ارتقا و شکوفایی استعدادهای فردی و اجتماعی، در تولید و در زیست، در اِعمال اراده در سرنوشت اقتصادی، سیاسی و اداره جامعه خود.

عدالت و رفاه همگانی، 

یعنی حد اکثر آسایش و رفاه ممکن، عدالت و رفاه همگانی یعنی بر قراری یک ساختار سیاسی مبتنی بر دخالت مستقیم و مستمر مردم در امر حاکمیت، یعنی به اجرا در آوردن موازین اقتصادی و رفاهی عمومی، یعنی تامین بالاترین سطح زندگی و رفاه و امنیت اقتصادی مردم‌. یعنی برقراری گسترده ترین و‌عمیق ترین اصلاحات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی. 


 

خواست “ًآزادی، برابری، عدالت و رفاه اجتماعی» می تواند سدی محکم علیه رشد فاسیسم، راسيسم، مرد سالارى، قوم پرستى و خرافه و مذهب ایجاد کند. در این شرایط خطیر در جامعه، منطقه و جهان، ضروری است که جنبش چپ و کمونیستی، جنبش طبقه کارگر و کلیه جنبش های آزادیخواه و پیشرو در ایران این شعار را در راس خواست های خود قرار دهند.

Comments


bottom of page